Βρε μ@%^&ς ,ένα παιδί που κλαίει είναι!

Είναι αλητεία να κρίνεις ένα πέναλτι, στηριζόμενος μονάχα στο κλάμα ενός 20χρονου ποδοσφαιριστή, χωρίς καν να τον έχεις ρωτήσει.

Η εικόνα με τον Παναγιώτη Μπάλλα να κλαίει στο τέλος του αγώνα με τον Σηφάκη να τρέχει να τον παρηγορήσει ,έπρεπε να γίνει πρώτο θέμα σε όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.Αντ’ αυτού, παρακολουθούμε μια προσπάθεια όλων να πείσουν τον ίδιο τους τον εαυτό και τους… followers τους στα Social Media, ότι ο Μπάλλας έκλαιγε γιατί ένιωθε «ένοχος» που έκανε το πέναλτι. Αλήθεια, ρε αλάνια, τον πήρε κανείς σας τηλέφωνο να τον ρωτήσει γιατί; Τον σταμάτησε κάποιος έξω από τα αποδυτήρια να τον ρωτήσει τι έχει; Προς τι το κλάμα;


Κάνοντας ένα απλό ''ΚΛΙΚ'' στις διαφημίσεις της GOOGLE που βρίσκονται στο δεξί μέρος του blog χωρίς κανένα δικό σας κόστος βοηθάτε πάρα πολύ στις ανάγκες συντήρησης που χρειάζεται το blog

Όχι βέβαια. Δεν είναι ανάγκη. Αμολάμε την παπαριά μας και το παίζουμε ιστορίες. Εκμεταλλευόμαστε το κλάμα ενός παιδιού που δεν έχει κλείσει τα 21 του χρόνια, ενός παιδιού γεννημένου μόλις το 1993,για να αποδείξουμε αυτό που δεν μπορεί να αποδείξει ΟΥΤΕ ο τηλεοπτικός φακός. «Γιατί φωνάζετε για το πέναλτι; Ο Μπάλλας έβαλε τα κλάματα επειδή το έκανε», έγραψαν. Όχι οπαδοί. Δημοσιογράφοι. Που αν τους βάλεις τρεις ποδοσφαιριστές δίπλα – δίπλα και τους ρωτήσεις ποιος από τους τρεις είναι ο Μπάλλας, δεν θα ξέρουν να σου απαντήσουν.
Το να εκμεταλλεύεσαι το κλάμα ενός μικρού παιδιού, είναι το λιγότερο αλητεία. Ο Μπάλλας, κύριοι, δεν έκλαιγε επειδή έκανε πέναλτι. Δεν έκλαιγε επειδή βρήκε τη μπάλα με το χέρι. Έκλαιγε επειδή, άθελα του, έγινε ο πρωταγωνιστής της φάσης που στέρησε από την ομάδα του μια μεγάλη επιτυχία. Κι αν δεν το καταλάβατε: ΕΚΛΑΙΓΕ ΕΠΕΙΔΗ, ΑΘΕΛΑ ΤΟΥ, ΕΓΙΝΕ Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΦΑΣΗΣ ΠΟΥ ΣΤΕΡΗΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ.

Τυχαίνει το παιδί να το γνωρίζω.Καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή ποιος είναι, τι αρχές έχει, τι σκέψεις για το ποδόσφαιρο και την καριέρα του. Ένα παιδί μακριά απ’ τα trendy μαλλιά, τα παπούτσια του Κριστιάνο Ρονάλντο και τα μπουζούκια. Ένα παιδί που όταν θέλει να βγει, προτιμά να πάει στο θέατρο με τους φίλους του και όχι στον Παντελίδη για να πετάει λουλούδια και να κάνει το κομμάτι του στα γκομενάκια του απέναντι τραπεζιού.

Ένα παιδί που ζει για να παίζει ποδόσφαιρο και θέλει να πετύχει σ’ αυτό. Ενας ποδοσφαιριστής διαφορετικός απ’ αυτόν που έχετε συνηθίσει. Δεν θα πήγαινε ποτέ να κάνει σαν τρελός μπροστά στον διαιτητή για ένα σφύριγμα. Κι εμείς, στο συνάφι μας, αντί να σχολιάσουμε αυτή του την κίνηση, προτιμάμε να δούμε στους λυγμούς του την παραδοχή ότι έκανε πέναλτι και να τον εκθέτουμε στον κόσμο, δίχως να του έχουμε κάνει μία ρημάδα ερώτηση. Ντροπή σας…


Κάνοντας ένα απλό ''ΚΛΙΚ'' στις διαφημίσεις της GOOGLE που βρίσκονται στο δεξί μέρος του blog χωρίς κανένα δικό σας κόστος βοηθάτε πάρα πολύ στις ανάγκες συντήρησης που χρειάζεται το blog